آرام ،در سکوت ذهن نشسته است.
آرام است در میان همهمه ی خیابان ها.
آرام است در میان دور هم نشستن های طولانی فامیلی.
آرام است در میانه ی سر و صدای آمد و شد عصرهای گرم و شلوغ تابستان.
آرام است ،
به آرامش صدای ممتد جیر جیرکی در مسیر بوی علفی که باد می آورد.
آری او همچنان به آرامش آب به عمق نشسته ی اقیانوس زندگی ،
عاری از هرچه هیجان زودگذر امواج خروشان سطح آن ،
به گوشه ی دنج ادراک خود،
آرام نشسته است.
گوشه ی دنجی که بلند است به عظیم، صخره ای بالا گرفته رو به سرچشمه ی روشنای ماهتاب.
صخره ای که هرچه امواج پر زرق و برق ظواهر زندگی ،خود را بر آن
می کوبند نمی توانند که دلش را به هیجانی دروغین بلرزانند.
آن امواج بسیار راه ها را امتحان
کرده اند تا بلرزانند استواری سکوت با وقارش را.
اما او ،از آن بالا ریشه در کف اقیانوس گرفته و نگاهشان می کند.
ریشه دارد به خاک در میانه ی امواج حوادث،
و تنها نگاهشان می کند.
نگاه می کند مردمانی را که به جومی پر رقابت به ورطه ی زندگی حمله ور گشته اند، بی آنکه بدانند چه
می خواهند.
به باد حوادث آویخته ،روز به روز بیشتر به هر موجی به خود می لرزند.
می لرزند و می لرزانند.
می ترسند و می ترسانند .
می شورند و می شورانند.
و این چنین به باور جمع می رسد که زندگی برآیند همین ترس هاست.
آن وقت به این باور ،
از ترس های خود قصه ها می سازند.
فیلم ها به پرده ی نمایش در می آورند.
خبرها تهیه کرده ،
عکس ها می گیرند.
آن وقت یک روز بیدار می شوند
همه با هم فکر می کنند ؛
که زمین رو به نابودیست.
روز دیگر همه جا حرف از بی آبیست.
روز بعد زلزله ای در راه است.
این خبرها که تکراری شد ،
حوصله ها باز سر می رود .
پس خبرها می سازند ،
از هر آنکه خود ،به دنبال خبر است.
از کسانی که به هر آب و آتش زدنی خواسته اند دیده شوند ،که خبر ساز باشند.
و این چنین موج به موج انسان ها به جهان آویخته،
هر کدام راهی را به لرزاندن آن آشفته.
موج هاشان دم به دم می خورد بر صخره ی آرام و صبور تن او.
اما او ،همچنان آرام گوشه ای
ایستاده ،
می بیند که چطور دور خود می چرخند.
از بلندای ماهتاب به نور افشانی آفتاب، می بیندشان به حقیقت،
که اینقدر آرام است.
که می داند ؛
این همه ترسیدن ،برگردن هم آویختن، همه نیست جز حبابی گذرا.
می داند که آرام می خندد بر این همه باوربه سراب.
