Il faut être toujours ivre. Tout est
là: c'est l'unique question. Pour ne pas sentir l'horrible fardeau du
Temps qui brise vos épaules et vous penche vers la terre, il faut vous
enivrer sans trêve.
Mais de quoi? De vin, de poésie ou de vertu, à votre guise. Mais enivrez-vous.
Et
si quelquefois, sur les marches d'un palais, sur l'herbe verte d'un
fossé, dans la solitude morne de votre chambre, vous vous réveillez,
l'ivresse déjà diminuée ou disparue, demandez au vent, à la vague, à
l'étoile, à l'oiseau, à l'horloge, à tout ce qui fuit, à tout ce qui
gémit, à tout ce qui roule, à tout ce qui chante, à tout ce qui parle,
demandez quelle heure il est; et le vent, la vague, l'étoile, l'oiseau,
l'horloge, vous répondront: "Il est l'heure de s'enivrer! Pour n'être
pas les esclaves martyrisés du Temps, enivrez-vous; enivrez-vous sans
cesse! De vin, de poésie ou de vertu, à votre guise!"
برای ترجمه متن به ادامه مطلب مراجعه کنید
همیشه باید مست بود. این یعنی همه چیز و برای آن مانندی نتوان تصور کرد. برای حس نکردن بار سنگین زمان که کمرت را خم می کند و به زمین می زندت ، بایستی پیاپی خود را مست کنی.
اما از چه؟ از شراب ، از شعر ، از اشراق و از هر چه خواهی. لیک خود را مست کن.
اگر گاهی روزی ، روی پله های کاخی ، روی سبزه جویباری ، در تنهایی تیره اتاقت به خود می آیی و مستی زائل شده بود ؛ از باد ، از موج ، از ستاره ، از پرنده ، از ساعت دیواری ، از هر که می گریزد ، از هر که می نالد ، از هر که می گردد ، از هر که می خواند ، از هر که می گوید ، بپرس چه وقت است اکنون. باد ، موج ، ستاره ، پرنده و ساعت به تو خواهند گفت : «زمان مستی است اکنون. برای آنکه زمان تو را به بردگی نکشد ، خود را مست کن. دم به دم خود را مست کن. از شراب ، از شعر ، از اشراق و از هر چه که خواهی».
